Dağ Evinde Kıdemlilik Sınavı

Orta Kıdemler Kıdemlilik Sınavında

‘Senin için en iyisini istediğimi biliyorsun’

Yuri Gagarin

ÖnSÖz

@aciltıp.com Burcu Tanay Demirdöven’e önsözü için teşekkür ediyor
Her Şeyi Anlat
Z’nin ölümünden sonra geleneksel kıdemlilik sınavlarına son verildi demek isterdim ama hayır, kapitalizm bilinçli olarak bu organizasyonu destekledi. Kaçak kıdemlilik sınavları düzenleniyor, insanlar cumartesi geceleri kıdemlilik kapılarında toplanıyordu. Terk edilmiş dev garajlarda kendini tekrar eden, beyni dumur eden teknolojik müzikler eşliğinde insanlar büyük ekranlar aracılığı ile Body’nin orta kıdemlere yaptığı zulmü izliyordu. Kayseri’de şehir meydanlarına halk televizyonları kurulur, insanlar çekirdek çitleyerek kıdemlilik sınavında sorulan soruları canlı canlı izler, doğru yanıtı bilmeleri durumunda programın Menemen’deki ana stüdyosuna davet edilme hakkını kazanırlardı.
Günler birbirini kovaladı, gece gündüzü parçaladı.
Sınavlar önce oyun özelliğini, sonra sınav kurgusunu, en sonunda da yarışma duruşunu kaybetti. Bildiğin arena oldu, insanlar vahşetin tamtamları ile coşuyor, köylerde yaşayanlar sadece bu programı izlemek için taburcu.net‘in ücretsiz dağıttığı şifre kırıcıları alıyor, orta kıdemlerin çektiği zulmü izlemek için resmen can atıyordu. Ama bu canlar maalesef orta kıdemlerden çıkıyordu. İşte bu program Prof. Dr. Body’nin kıdemlilik sınavından canlı çıkma başarısı gösteren I’nın hikayesini anlatıyor.
Perde açılır, canlı yayın başlar, seyirciler çılgınca alkışlar, şişman teyze fenalaşır, yere yuvarlanır, sağlık ekipleri teyzeyi ambulansa taşır, ama ambulans hareket etmez.
 Sunucu (S): Meraba I, iyi gözüküyorsun demek isterdim ama gerçekten çok kötü gözüküyorsun. Yaşlanmış, çökmüş gibisin. Travma sonrası stres bozukluğu yakanı hiç bırakmayacak gibi, lütfen moralin bozulmasın, bildiğin gibi benim görevim seni rahatlatmak, huzurlatmak değil, konuklar sana neler sorulduğunu öğrenmek istiyor, aslında seni değil soruları merak ediyor, anlıyorsun değil mi.
 I: Ananemin küçük esattaki evinde sabahları uyanır, dışarının seslerini dinlerdim. Beni görmeyen insanların bana seslenmesi gibiydi. Koridorun sonundaki odada uyur, dedemin resimlerini izlerdim. Zengin, güzel, mutlu bir evdi. Bazen sonsuza kadar orada yaşamak isterdim. Üzgünüm ama arada böyle bilinç kaçaklarım oluyor, yaşadıklarımdan oldu herhalde, evet, bana ilk sorulan soru şuydu.

 S: Anlattıklarınızı incelemek, freudcu yaklaşımlar ile seni ferahlatmak isterdim ama umrumda değilsin, hem buna ne vaktimiz ne de isteğimiz var, değil mi, diyerek seyircilere döner, seyircilerden çıt çıkmamaktadır, hepsi pür dikkat konuşulanları takip etmektedir.
‘ I: İnsan eli ile yapılanlar bakılmazsa yok olur, ev, araba, baraj mesela. Biz de öyleyiz, toprak kase gibi, tekrar oraya döneceğiz, anın tadını çıkarıp…………………….ne, ben mi, tamam, sormayın işte böyle kopuşlarım oluyor. Dağ evindeki koridorun sonunda beni bekleyen ikinci soru ise…

 S: Devam edin lütfen, yalnız rica ederim nehir roman gibi konuşmayın, ne ben ne seyirciler ne de yapımcılar zerrece ilgilenmiyor iç dünyanızla, siz ise inadına durmadan sokuşturup duruyorsunuz anı parçalarınızı araya, lütfen, hızlı, sabit, net bir şekilde anlatımınızı sürdürün, hayret bir şey.
Seyircilerin içinden üç kişi bir anda ayaklanır, I’nın üstüne doğru koşmaya başlar, ellerinde sopalar vardır ve niyetleri hiç de iyi değildir, güvenlik görevlileri adamları vurarak etkisiz hale getirir, stüdyodaki insanlar bırakın korkmayı, gürültünün bitmesini sabırsızlıkla beklemektedir, sorular her şeyden önemlidir sanki.
‘ I: Basket oynamayı çok severim, söyledim mi size, küçükken iyi şut atardım, köşe yazarı derlerdi bana, köşelerden kaçırmaz, uzaklardan topu hedefine gönderirdim, bileğim çok iyiydi, bu kendiliğinden olmadı ama. Evimizin önünde basket sahaları vardı, abilerle dolu olurdu güneş tepedeyken, beni oynatmazlardı, ayakkabılarımı çalar, maçı oynar, unutmazlarsa geri verirlerdi ayakkabılarımı, bazen evlerine kadar takip etmem gerekirdi onları, ben de geceleri oynamaya başladım bu yüzden, nasıl karanlıktı ama saha, zifirizifiri, baykuşların bile gözleri büyümüştü, görmeden basket atmayı o zaman öğrendim, sabahlara da yansıdı bu halim, pota zihnimin içindeydi, potayı görmeme gerek kalmamıştı, bu sayede gündüzleri de oynayabildim abilerle. Body’nin baltalar odasında bana sorduğu soru ise… 

 S: Karşınızdaki ekrana bakın lütfen sayın I, seyircilerin anlık beğeni notları giderek düşüyor, zor anlar geçirdiğinizi biliyorum, canınızı ancak kurtardınız, ama unutun artık olanları, canlı yayındasınız, farkındasınız değil mi.
‘ I: Bilemiyorum, sevmekte kör, zayıf bir şey var, aslında dünyayı döndüren oyken, kahretsin öyle hissediyorum işte, tamam efendim, farkındayım ama engelleyemiyorum düşüncelerimi, Body’nin diğer sorusu biraz rahatlatır belki halkı.

 S: Üzülerek söylüyorum, ben sizde pek ışık göremiyorum, kötü olan taraf ise dağ evi sizi delirtmemiş sanki, önceden de terelelliymişiniz gibi geliyor bana.
‘ I: Ne diyeceğim, neden olmasın diye düşünüyorum ne zamandır, hani bu spor salonlarında koşan, hoplayan, sıçrayan, ağırlık kaldıran, makinalar ile boğuşan insanlar var ya, evet işte onlar, bu cihazlara enerji toplayıcı algaçlar takılsa, elemanların harcadığı enerjiler bir yerlerde biriktirilse, sonra halkın faydası için kullanılsa, ne bileyim işte gece lambalarını yakmakta, mutfak robotunu çalıştırmakta falan.

Beyaz Kan Hücreleri
Garbage U. Passing Score Guaranteed USMLE. 2018;(2)21-29.
 

Dr Çağdaş Can, Merkezefendi Devlet Hastanesi, Acil Tıp, Manisa